ഓട്ടോഗ്രാഫ്

ഫെബ്രുവരി 14
പ്രണയിക്കുന്നവരുടെ ദിനം...
പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് എനിക്കൊന്നും പറയാനുണ്ടാവില്ല. കാരണം ഞാന്‍ ഇതു വരെ ആരെയും പ്രണയിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാലും ഈ ദിനത്തെ കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സില്‍ ഓടിയെത്തുന്ന ഒരു സംഭവമുണ്ട്.
പത്താം ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കുമ്പോഴാണ്. ഒരു സ്വകാര്യ കോളേജിലാണ്. ക്ലാസ്സില്‍ ആകെ ഇരുപത്തിയഞ്ച് പേര്‍. അതില്‍ ഇരുപത്തിനാല് ആണ്‍കുട്ടികളും ഒരേഒരു പെണ്‍കുട്ടിയും.

അവള്‍ നസീറ, സുന്ദരിയും സുമുഖിയും പഠിത്തത്തില്‍ മിടുക്കിയും. ഗള്‍ഫിലായിരുന്നു അവള്‍ പഠിച്ചതും വളര്‍ന്നതും . പത്താംതരം ആയപ്പോള്‍ അവളുടെ കുടുംബം നാട്ടില്‍ സെറ്റില്‍ ആവാന്‍ തീരുമാനിക്കുകയായിരുന്നു. ലേറ്റ് അഡ്മിഷന്‍ ആയതു കൊണ്ടാണ് ഇവിടെ എത്തിയത്.
ക്ലാസ്സില്‍ എല്ലാവരോടും നല്ല സുഹൃദ്ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചെടുക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് അധികം സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല. എല്ലാവരോടും സംസാരിക്കും, എന്നോട് ഒരല്‍പ്പം കൂടുതലും...
വളരെ അടുത്തൊരു സുഹൃദ്ബന്ധം എന്നതില്‍ കവിഞ്ഞ് ഞങ്ങളിരുവരിലും ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. സംശയങ്ങളും, അനുഭവങ്ങളും, വിശേഷങ്ങളും, കൊച്ചുകൊച്ചു രഹസ്യങ്ങളും, ശീലങ്ങളും ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം ഷയര്‍ ചെയ്തു.
ഞങ്ങളുടെ ഈ അടുപ്പം കണ്ടിട്ടാവാം, മറ്റു കുട്ടികള്‍ക്ക് സംശയം തോന്നി. അവര്‍ ഞങ്ങളെ ദിവസങ്ങളോളം വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അവസാനം ഞങ്ങള്‍ പോലുമറിയാതെ അവര്‍ ഞങ്ങളെ "പ്രണയിതരായി" മുദ്രകുത്തി.
മാസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു.. കൊല്ലപരീക്ഷയുടെ ചൂട് ഞങ്ങളുടെ മുകളില്‍ ജ്വലിച്ചു നിന്നു. ആര്‍ക്കും ആരെയും കാണാനോ മിണ്ടാനോ സമയമില്ല. ഏതു നേരവും പഠിത്തം മാത്രം.

പരീക്ഷ തുടങ്ങിയ ദിവസമാണ് ഞാനും അവളും വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. പിന്നീട് ഓരോ ദിവസവും ഞങ്ങള്‍ അന്നത്തെ പരീക്ഷയെ കുറിച്ച് വിശകലനം നടത്തും.  അങ്ങിനെ പരീക്ഷയുടെ അവസാന ദിവസം വന്നെത്തി. പിരിയുന്നതിനു മുന്‍പ് എല്ലാവരും ഒന്ന് "ഒത്തുകൂടാന്‍" തീരുമാനിച്ചു. അധ്യാപകരോട് ചര്‍ച്ച ചെയ്ത് തിയ്യതിയും സമയവും നിശ്ചയിച്ചു. സ്ഥലം ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സ്‌മുറി തന്നെ. ഇതിനകം എന്നേ ഒരു സുഹൃത്ത് ആ കാര്യം അറിയിച്ചു. ഞാനും നസീറയും തമ്മില്‍ സ്നേഹമാണ് പോലും.. ഞാന്‍ പോലുമറിയാതെ ഞങ്ങള്‍ സ്നേഹിക്കുന്നു എന്ന് അവനെങ്ങിനെ അറിഞ്ഞു..? ഞാന്‍ ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു. അതിനവന്‍ തന്ന മറുപടി എന്നേ അതിലേറെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. "അവരെല്ലാവരും ചേര്‍ന്നു നടത്തിയ 'ഗവേഷണം' അഥവാ കണ്ടുപിടുത്തമാണ് പോലും.."

മനസ്സ് കൊണ്ട് പോലും ചിന്തിക്കാത്ത കാര്യം, അതാണ്‌ അവര്‍ സൃഷ്ട്ടിച്ചെടുത്തത്. ഇതേ കാര്യം ആരോ നസീറയുടെ ചെവിയിലും എത്തിച്ചുവെന്ന് ഞാനറിഞ്ഞു. എനിക്കാകെ ഒരു വിഷമം തോന്നി. എന്നേ കുറിച്ച് അവള്‍ എന്ത് കരുതും... ഞാനിനി എങ്ങിനെ അവളെ ഫേസ് ചെയ്യും... അവളിതു ഒരു തമാശയായി എടുക്കണേ എന്ന് ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.
അന്ന് ഞങ്ങളെല്ലാം ഒത്തു കൂടാന്‍ തീരുമാനിച്ച ദിവസമായിരുന്നു. ഞാന്‍ രാവിലെ തന്നെ ടൌണില്‍ ചെന്ന് മനോഹരമായ ഒരു "ഓട്ടോഗ്രാഫ്" പുസ്തകം വാങ്ങിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ ക്ലാസ്സ്മുറിയിലെത്തി. അവള്‍ എത്തിയിട്ടില്ലായിരുന്നു. അവള്‍ മാത്രമല്ല പലരും വരുന്നെതെയുള്ളൂ. ഞങ്ങള്‍ കുറച്ച് പേര്‍ ചേര്‍ന്ന് ക്ലാസ്സ്‌മുറി അലങ്കരിച്ചു. മുന്‍കൂട്ടി ഓര്‍ഡര്‍ ചെയ്ത ഭക്ഷണവും സോഫ്റ്റ്‌ ഡ്രിങ്ക്സും എത്തിച്ചു. എല്ലാം തയ്യാറാക്കി മറ്റുള്ളവര്‍ക്കായി കാത്തുനിന്നു.
എല്ലാവരും എത്തിയപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ ഓട്ടോഗ്രാഫിനായി പുസ്തകം കൈമാറി.എനിക്ക് കിട്ടിയ പുസ്തകങ്ങളില്‍ അവസാനത്തേത് അവളുടെതായിരുന്നു. എല്ലാവര്‍ക്കും ചെയ്തത് പോലെ അതിലും ഞാനെന്തോ കുറിച്ചിട്ടു. എവിടെ നിന്നോ കടമെടുത്ത വരികള്‍...
എല്ലാവരും ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം വന്നു. ഞാനെന്റെ പുസ്തകം തിരയുകയായിരുന്നു. അതു അവളുടെ കയ്യിലാണെന്നു ഞാനറിഞ്ഞു. ഭക്ഷണം കഴിച്ച് എല്ലാവരും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. മേല്‍വിലാസങ്ങള്‍ കൈമാറിയും വീണ്ടും കാണുമെന്ന്‌ പറഞ്ഞും ഓരോരുത്തരായി പുറത്തിങ്ങി. ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ നസീറയും...
ഞങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ചു ബസ്സ്‌സ്റ്റോപ്പ്‌ വരെ നടന്നു. പരസ്പരം മിണ്ടാതെ.., ഒന്ന് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ..
ബസ്സ്‌സ്റ്റോപ്പില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ക്കു പോകാനുള്ള ബസ്സ്‌ എത്തിയിരുന്നു. അവളതില്‍ കയറുമ്പോള്‍ എന്റെ കൈകളിലേക്ക് ആ പുസ്തകം വെച്ചു തന്നു. മിഴികള്‍ കൊണ്ട് യാത്ര പറഞ്ഞ് അവള്‍ കയറി. ബസ്സ്‌ അകലുന്നത് വരെ ഞാന്‍ നോക്കി നിന്നു.

പിന്നേ എന്റെ കൈയിലുള്ള ഓട്ടോഗ്രാഫ് പുസ്തകം മറിച്ചുനോക്കി.
അതിലവള്‍ ഇങ്ങനെ എഴുതിയിരുന്നു...
"റോമിയോ ജൂലിയറ്റിനെ സ്നേഹിച്ചു...
ഷാജഹാന്‍ മുംതാസിനെ സ്നേഹിച്ചു...
ഞാന്‍ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു.
പക്ഷേ ഒരു പ്രണയിതരെ പോലെയല്ല...
ഒരു സുഹൃത്തിനെ പോലെ...!!!"
                        എന്ന് സ്വന്തം നസീറ.